. . .
یکی بود یکی نبود
.
.چوپانی بود که در نزدیکی ده، گوسفندان را به چرا می برد
.مردم ده، همه گوسفندانشان را به اوسپرده بودند و او هر روز مشغول مراقبت از آنان بود.چوپان، هر روز که گرسنه میشد، گوسفندی را میکشت. کباب میکرد و خود و بستگانش با آن سیر میشدند.
سپس فریاد میزد: گرگ. گرگ. ای مردم. گرگ...
مردم ده سرآسیمه میرسیدند و میدیدند که مانند همیشه، کمی دیر شده و گرگ گوسفندی را خورده است.
مردم ده تصمیم گرفتند پولهای خود را روی هم بگذارند و چند سگ گله بخرند.
از وحشی ترین و خونخوارترینها.
چوپان به آنها اطمینان داد که با خرید این سگها، دیگر هیچگاه، گوسفندی خورده نخواهد شد!
هنوز چند روزی نگذشته بود که دوباره، صدای فریاد چوپان به گوش رسید.
مردم دویدند و خود را به گله رساندند و دیدند گوسفندی خورده شده است.
یکی از مردم، به بقیه گفت:ببینید. ببینید. هنوز اجاق چوپان داغ است. هنوز خرده هایی از گوشت سرخ شده
گوسفندانمان باقی است!
بقیه مردم که تازه متوجه شدند چوپان، دروغگوست، فریاد برآوردند: دزد. دزد. دزد را بگیرید...
.
.
.
ناگهان چهره مهربان و دلسوخته چوپان تغییر کرد. چهره ای خشن به خود گرفت.
چوب چوپانی را برداشت و به سمت مردم حمله ور شد. سگها هم او را همراهی میکردند!!
.برخی مردم زخمی شدند. برخی دیگر گریختند.
. . .
از آن شب، پدرها و مادرها برای بچه ها، در داستانهای خود شرح می دادند که:
.
عزیزان. دروغگویی همیشه هم بی نتیجه نیست. دروغگوها میتوانند از راستگویان هم سبقت بگیرند. خصوصاً وقتی پیشاپیش، چوب، گوسفندها و سگهای نگهبانتان را به آنها سپرده باشید
.
پ ن : کاریکاتور بالا اثر مانا نیستانی است .
